همانطور که می دانید گلاب غیر خوراکی نقش پاک نشدنی در تاریخ بشر به جا گذاشته است.
این مایع شفاف، شیرین و معطر برای قرن ها در عطرسازی، آرایشی و بهداشتی و پزشکی استفاده می شود.
در کشورهای خاورمیانه و غرب آسیا از دیرباز به عنوان طعم دهنده در آشپزی استفاده می شده است.
گلاب اساساً محلول آبی برخی از ترکیبات معطر گل رز است یکی از روش های کم فن آوری برای تهیه آن این است که گلبرگ های گل رز را برای چند هفته در آب خیس کنید و مقداری الکل به عنوان نگهدارنده به آن اضافه کنید.
یک روش سریعتر که توسط ایرانیان باستان توسعه یافته است، تقطیر گلها با آب یا بخار است.
می‌توان گلاب را عطار فقیر نامید، اسانس بسیار ارزشمند و بسیار با قیمت گل رز که در عطرهای خوب استفاده می‌شود.
در واقع، گلاب تجاری محصول فرعی فرآیند تقطیر با بخار است که برای جداسازی عطار استفاده می شود.
این همان چیزی است که بعد از اینکه عطار از روی آن جدا شد، از تقطیر باقی می ماند.
این بدان معنا نیست که چیزهای افسانه ای نیست رومیان باستان از گلاب برای خوشبو کردن هوای خانه های خود استفاده می کردند.
و گفته می‌شود که بادبان‌های کشتی چوب سرو کلئوپاترا با گلاب معطر شده بود. شکسپیر می‌نویسد: «همین بادها دلگیر بودند».
به نظر می‌رسید که گلاب می‌تواند هر فعالیتی را شیرین کند، حتی کاری به سنگینی ساخت و ساز.
در عصر طلایی خلافت بغداد، مسجدسازان گلاب (همراه با مشک) را در خمیر هاون مخلوط می‌کردند تا آفتاب ظهر عطر آن را از بین ببرد.
در قرون وسطی و رنسانس، گلاب یک داروی محبوب برای افسردگی بود. برای حمام کردن نیز خوب بود و به عنوان «آب دست» برای آبکشی.
ایرانی‌ها احتمالاً اولین کسانی بودند که پتانسیل آشپزی گلاب را کشف کردند و با آن چربی گوشت گوسفند را برای طعم دادن به غذای خود تزریق کردند.
